Aloha

1996 - 1997

Donderdag 20 maart. Fris, de zon, het groen groeit.

Het is gedaan!  Godverdomme een cesuur, een aardverschuiving!

Vier kartonnen sneed ik, fileerde ik, in stukken. Een enorme ruimte ontstond, niet alleen op de muren, maar ook in mijn hoofd.

Bevrijd van het vierkant, alles is mogelijk.

Voelde me ziekig en wist niet wat het was.

Tegen Nina zei ik: ‘De angst van de doelman voor de strafschop?’ Zo iets.

Vrijdag 21 maart. Lente. Een ijskoude noordooster met slaande buien.

Sneed nog drie kartonnen in stukken. En verdomd het danst en het swingt op het atelier.

Dinsdag 25 maart. Na regen , zacht.

Zag in documentaire over Margritte een paar van zijn laatste tekeningen.

‘Dat wil ik nou’, riep ik tegen Nina.

Donderdag 3 april. Veel kouder, noordwester.

Ontdekte de vorige week toevallig, doordat er een wit papier op de atelierezel stond, dat ik door zijdelings te projecteren prachtige vertekeningen kan maken. Ontdekte dat bij het scheiden van de markt.

Zondag 6 april.  De zon. De koude wind naar het noordoosten. Gisteren regende het de gansche dag.

Hakte de knoop door en sneed mezelf uit in karton. Positieve  -  negatieve vormen.

Dinsdag 8 april. Prachtig weer.

Ik had een ongelofelijke dag. ‘Liberationday’ zei ik. Knalde twee torso’s vol met verf. Right or wrong, het doet er niet toe.

Woensdag 16 april. Grauw, nat.

Het schilderfeest ging gisteren niet door.

Ik zal rustig af moeten wachten hoe ik met de reststukken om moet gaan.

Maandag 21 april. Na 5 graden nachtvorst. De boomgaarden worden besproeid en zien er sprookjesachtig uit door het ijs. Nu schijnt de zon en wordt het prachtig.

Tijdens de lunch werd ik in een blauwe belastingenenvelop gezogen die in het raam stond. En ineens wilde ik een zelfportret maken als belastingen envelop en toen een zelfportret als rekening van ‘van Bunderen’ (de garagehouder) en toen een zelfportret als auto en als kamerjas, als landschap en een zelfportret als Nina. Kan dat?

Donderdag 1 mei. Het wordt een prachtige dag.

Ik schilderde gisteren mijn buik en na uren aarzelen begon ik aan een zelfportret. Smeerde kilo’s verf met mijn handen en plots hield ik op en liep naar binnen. Zal het zo maar laten.

Ik had een beetje feest.

Vrijdag 3 oktober.

Projecteerde en keek en keek gisteren en moet nogmaals in de diepte van mijn keel afdalen, afdwalen. Er zit niks anders op. Grote tanden moet ik maken. Dat kan toch niet.

ALOHA. Met grote letters smeerde ik dat LEGE woord op de mislukte bek.

De laatste verf en ik heb geen zin om nieuwe te kopen.

ALOHA = Vrijheid, vakantie, zee, palmen, mooie meisjes met hele korte rieten rokjes en bloemenslingers over hun borsten, een groot paradijs = een grote leugen.

Donderdag 9 oktober. Na heftige regen schijnt nu de zon. Wonderlijk zacht.

Raakte ik een klein beetje aan het werk gisteren?

Sneed ALOHA uit, en plaatste een hoerig maagdje op het medaillon van de uitgesneden O.

Donderdag 23 oktober. Mistig.

Ik werd opgebeld op ik documentatie op wil sturen voor eventuele tentoonstelling in de Bergkerk in Deventer.

Tentoonstelling gaat door.

Gisteren in het Kunstprogramma De Plantage trad een bandje op: The Easy Aloha’s.

Vrijdag 7 nov. Het weer is radicaal omgeslagen. Zuidwesterstorm met regen.

Werd vanochtend wakker met ALOHA.

Het is een kringloopwoord:  ‘In my beginning is my end’. Het betekent niks en het betekent paradijs, de ontkenning van de dood en de bevrijding door de dood. De onschuld van het Paradijs, de uitbanning van het kwaad.

De hele nacht had ik elastieken of touwen in mijn hoofd.

Bunjeejumpen, moet een rubberen binnenband in reepjes snijden en die ringetjes aan elkaar knopen.

Dinsdag 25 nov. Een schrale oostenwind.

Heb nog steeds elastiek in mijn hoofd. Alles is elastisch. Rubberen elastiek. Boven, onder, verwoestend lieflijk ALOHA. ALOHA is elastiek.

Vrijwel alle ‘Bits and Pieces’ hangen nu aan verknoopte rubberen draden, los van de muur. Het werk is dus ruimtelijk geworden.

Vrijdag 28 nov. Zo grijs, maar veel zachter.

Alles draait, beweegt, niets is gefixeerd.

Zag een foto van een afgebrand zwembad en het interieur dreef in het water van het bad, zoiets wil ik zien.

Toen we naar bed gingen had ik het over ‘Willekeurigheid en samenhang.’

De Berg (en dal) Kerk

Er moet een persbericht uit over mijn tentoonstelling.

Schreef vanmorgen:  

Na jarenlang enige maanden per jaar op een onbewoond eiland gewerkt te hebben, is voor R.R, zijn atelier in Gellicum zijn wapen en gereedschap geworden. Steeds ontstond daar een totaal nieuwe binnenwereld, de wereld van een kreeft. Vasthoudend en niet aflatend. Werk vanuit de ondergrondse: ‘Bits and Pieces’.

Zondag 26 april. Grauw, koud. Toch is het buiten prachtig.

Nog steeds aan het donderjagen voor dat persbericht. Wat ik vrijdag opschreef voldoet niet. Zo moeilijk om over mezelf te formuleren.

Oey Tjeng Sit  (Amsterdams kunstenaar):

‘Ach, het maken van kunst is een droevig makende bezigheid, die zich in het duister afspeelt. Als ik er aan begin besef ik dat van geen van mijn zintuigen enige troostende helderheid te verwachten is, Ik voer handelingen uit in dienst van een doel dat mij slechts vaag voor ogen zweeft. Het enige dat ik weet is dat ik blind vaar op een gevoel dat mij geheimen belooft’