TABULA RASA en ON SAY ON

1988

Vrijdag 19 aug. Somber, donker, regen.

De kortste afstand tussen twee punten is de rechte lijn.

De lijn is Tijd, onherroepelijk gespannen. Fuck the time.

Dinsdag 23 aug. Rustig fris.

Knipte op een baan alle verbindingen door, zodat er met de pakketjes papier geschoven kan worden.

Maar nee, te pakken zal het me nemen.

(Ieder pakketje bestaat uit een stapeltje blanco velletjes waarbij op ieder velletje een staande of liggende streep te zien is. De staande in het ene pakketje altijd door een draad verbonden aan een liggende in een ander pakketje.)

496 Pakketjes als blocnotes eindeloos verbonden.

Maandag 5 sept. Somber met regen.

Zo prachtig: interview met Dennis Potter. Hij formuleerde zo zuiver en gelaagd.  ‘Werk is een akker die je steeds weer omploegt, steeds hopend dat je in de volgende voor de schat zult vinden die je de vorige keer over het hoofd hebt gezien.

En dan de herhaling van ‘The Singing Detective’.

Gisteren alle 500 pakketjes afgedekt met witte papiertjes. En nu klaar voor de sprong in het allerdiepste: 500 x zwart.

Donderdag 8 sept. Het wordt een prachtige warme dag.

Het is zo eenvoudig: ik kras, schrijf, teken alle zwarte velletjes vol en met een natte doek wrijf ik het uit. Weg mededeling. Zo simpel.

Vrijdag 9 sept. Prachtig weer.

Zo’n goeie dag gisteren, ik vond het verlies, het weghalen opnieuw uit.

Beckett, de Lyricus Van De Mislukking.  Maar ik ook een beetje.

Weer heb ik het gevoel dat het werk zich aan mij onttrekt. Door de gigantische hoeveelheid pakketten raakt het zijn zeggingskracht kwijt.

Woensdag 14 sept. Helder maar zeer fris.

Nog ben ik niet klaar met dit werk.

Wederom het gevoel opgesloten te zitten in een ruimte zonder ramen of deuren.  HUIS CLOS. Hoe ontsnap ik uit de grijzen? Nog is het niet genoeg.

Dinsdag 4 okt. Nog een mooie herfstdag.

Ik heb de laatste wand met zwarte papiertjes zo dik onder de kalk gesmeerd dat ze vrijwel wit opdrogen. En langzaam diende zich een ronde vorm aan ter grote van een hoofd, rechtop, liggend, een dikke zwarte lijn. Is die vorm van mij, vroeg ik me af en begon onmiddellijk met een grijs potloodje cijfers te schrijven op de zwarte band.

ON SAY ON Beckett (Worstward Ho)

Woensdag 5 okt. Weg is het mooie weer. Regen.

Deze week duurt lang. Dat komt ook zeker door de rondjes voor m’n neus, waarvan ik niet weet wat ik er mee aan moet. Het lijken lege hoofdvormen, koppen, de maat van een hoofd en ik kan niet meer tegen verwijzing naar, maar ik kan ze ook niet weghalen.

Het geeft me een machteloos gevoel. Dan moet ik de hele wand vol maken met hoofden en zien wat er dan gebeurt.

Dinsdag 25 okt.

Leg de laatste hand aan ‘Tabula Rasa’. Honderden ezelsoren van krullende papiertjes recht vouwen, zodat er niets meer meegedeeld wordt dan de ontelbare grijze nuances,

Terwijl ik telefoneerde tekende mijn hand automatisch  %  en nog meer

%%%%%%%%%%%%%%%%

Later aan tafel een heel vel vol.

Dinsdag 8 nov.

Gisteren op een gigantische lap papier hier voor mijn neus begonnen.

 Zit aan het kleine tafeltje en dacht eigenlijk te gaan tekenen, maar met een kwast schreef ik groot %%%%%%%%%%% en dat is natuurlijk niks, maar wel een begin.

Woensdag 9 nov. Rustig (ik moet even buiten kijken), fris, wat zon.

Ik denk en zit voor die lap papier. Heb het gevoel dat ik teruggrijp op een oude vorm van het schilderij  ‘13’.

Dat zat in eerste instantie ook voor, maar het aantasten, de teloorgang moet nog beginnen.

Ach jongen, je bent pas twee dagen bezig. Doe maar.

Woensdag 7 dec.

%%%%%%%%%%

Stil is het. Treinen met vierkante wielen.

Zaterdag 14 jan. Zeer donker, zuidwester storm.

Moet toch nog een dag verder met ‘ON SAY ON’. Vol ongeloof en twijfel over dit werk.

ON

SAY ON

BE SAID ON

SOMEHOW ON

TILL NOHOW ON

SAID NOHOW ON

ON SAY ON is klaar.

We keken zaterdagavond de laatste aflevering van ‘Nauwgezet en wanhopig’ gemaakt door Wim Kayzer.

Terug thuis zat ik binnen en luisterde muziek, was ik bijna tevreden met het werk.